Toen ik 17 jaar oud was heb ik een borst verkleinende operatie gehad. Ik had grote en vooral hele zware borsten. Een vrouwelijk familiekwaaltje. De lichamelijke klachten werden aangevoerd om te opereren.

Achteraf werd helder dat de plagerijen op school tijdens o.a. de gymlessen een grotere duit in het zakje hadden gedaan dan de lichamelijke klachten.

Tijdens de operatie heb ik 2x een ademstilstand gehad en na de operatie een Bijna Dood Ervaring. Al met al dus een zeer heftige ervaring voor een 17-jarig meisje.
Het herstel ging gepaard met veel pijn, ontstekingen, losgelaten hechtingen en duurde vooral heel lang. Maar wat was ik blij met het resultaat! Mooie, jonge, rechtop prijkende, stevige borsten! Mijn geluk kon niet op.

Enkele jaren na de operatie begon ik te merken dat niet alleen het gevoel in de huid anders was geworden, maar ook de totale aanrakingssensitiviteit.
Ik weet niet zo goed hoe ik het anders moet uitdrukken. Het was alsof ik bij aanraking wel signaleerde dat de huid aangeraakt werd, maar echt voelen deed ik het niet. Ook niet in de diepere lagen van mijn borsten.

In de jaren die volgden merkte ik dat ik eigenlijk geen binding meer had met mijn borsten. Aanraken was op een gekke manier pijnlijk. Het deed niet echt pijn, het was meer een soort van schrikreactie. Plezier van mijn borsten kende ik al lang niet meer. Dát hadden ze mij niet verteld vóór de operatie…

Daarnaast had ik inmiddels in mijn linkerborst een pijnlijke harde plek ontwikkeld. Een thermografie had al uitgesloten dat er iets aan de hand zou zijn. Maar de pijn voelde ik wel degelijk en fluctueerde gedurende mijn cyclus onder invloed van mijn fijne hormonen. En toen kwam ik in aanraking met borstweefselmassage. Een klant van mij vertelde vol enthousiasme dat ze dit had ondergaan. Ik vergeet nooit meer die ene zin. Die zin die mij zo ontzettend raakte. Die mij direct deed besluiten dat ik hier méér van wilde weten!

“Ik heb weer het gevoel dat mijn borsten van MIJ zijn!”

Ik kon alleen maar denken “Wauw, dat wil ik ook!”.
Niet lang daarna heb ik een afspraak gemaakt om de massage zelf te ervaren.

Tijdens deze behandeling kwam er een oud trauma naar boven. Ik zag een heel klein onbekend meisje met een brandend kaarsje in een aarde donkere omgeving. Ze wenkte mij. Ik volgde, al vond ik het heel spannend!
Ineens was ik terug op de operatietafel. Ik voelde de verbolgenheid van mijn borsten en vooral mijn linkerborst. Zij was het er niet mee eens. Ronduit boos was ze! Ze voelde zich uit haar kracht gehaald en begreep het niet.

Op dat moment begreep ik direct wat de reden was geweest van de ademstilstanden. Mijn borst wilde niet, verzette zich.

En ineens begreep ik ook dat de enorme pijn die ik na de operatie heb gehad, de oorzaak is geweest van de Bijna Dood Ervaring die ik enkele uren na de operatie heb ervaren. Ik besloot mijn lichaam te verlaten. Het was op dat moment de enige manier die ik zag om aan de pijn te ontkomen…

Je kunt je misschien voorstellen dat dit nou niet bepaald hetgeen was wat ik verwachtte van de massage. En tegelijkertijd was er een stemmetje in mij wat mij vertelde dat ik dat prima WIST. Ergens wíst ik wat er opgeslagen lag en vrij mocht komen.

De pijnlijke plek in de linkerborst? De plek zelf zit er nog, alleen is de pijn inmiddels voor meer dan 50% verminderd. Ik mag de plek laten verzachten in liefde. Mijn borst hoeft niet meer te verharden uit ongeziene emotie.

Mijn borsten voelen zacht, als opgeklopte room.  Ze mogen aangeraakt worden en de schrikreactie is al een heel stuk minder.

Maar bovenal: Mijn borsten voelen als van MIJ!!