Wereldlichtjesdag.
De dag waarop we aandacht hebben voor de kindjes die, om welke reden dan ook, niet (meer) hier op aarde zijn.*)
Het is half november als ik bij mijn partner aangeef wat er al een tijdje onder de oppervlakte suddert. Mij bezig houdt.
Volgend jaar wordt ik namelijk 43.
Voor velen gewoon een getal, gewoon een leeftijd.
Voor vrouwen met een kinderwens is het DE grens.
Ben je eenmaal 43, dan kun je in Nederland namelijk niet meer terecht voor een nieuwe IVF of ICSI poging.
ALS we dus nog een nieuwe poging willen doen, dan moet het vóór mijn verjaardag.
ALS we nog een nieuwe poging willen doen, dan moeten we NU alles op alles gaan zetten.
De zogenoemde puntjes op de i – van voeding, beweging, supplementen, etc.
Als we nog een nieuwe poging willen doen, dan vraagt dat iets van ons.
Iets wat we dan verplicht zijn naar onze zorgverleners, ons sociale vangnet, onszelf én het Zieltje.
Tijdens het gesprek komen de herinneringen bij ons beide omhoog.
Hoe het was om wekenlang zelf naalden in mijn buik te zetten en hormonen te spuiten.
Om alle activiteiten zo te plannen dat we het liefst zoveel mogelijk thuis konden spuiten óf dat het anderen niet op viel.
Hoe het was om mijn eigen cyclus volledig stil te leggen, voordat er gestimuleerd kon gaan worden.
Een cyclus die prima regelmatig was, die het daarin niet nodig had om stilgelegd te worden.
Iets wat altijd dubbel heeft gevoeld voor ons en uiteindelijk ook een van de redenen is geweest om naar een ander ziekenhuis te gaan.
Hoe het was om bijna dagelijks naar het ziekenhuis te gaan voor controles, mij een legkip te voelen, terwijl artsen en verpleegkundigen deden alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
“Ach meid, dit zien we dagelijks en bij zovelen, dat hoort er bij!”…
“Ja, dat kan best wezen, maar ik ben een individu, geen velen en voor mij hoort het er niet bij. Ik vind het bizar dat jullie zo bagatelliseren. Ik voel mij vreemd en vooral niet gehoord!”
Hoe het was om een punctie te krijgen waarbij géén aandacht was voor het emotionele en energetische aspect van het steken van een naald door de baarmoederwand en in de follikels.
Waar geen aandacht was voor een stukje ontspanning en persoonlijke aandacht, zodat het minder gevoelig is.
Hoe het is om als man toe te moeten kijken. Weerloos te zien hoe je vrouw al deze behandelingen ondergaat. En hoe het is om in een kille, onpersoonlijke ruimte, in een potje te moeten spugen, zoals wij dat noemden.
De euforie te voelen toen we hoorden dat er 10 embryo’s waren én de enorme teleurstelling en pijn te voelen, omdat alles van B of C kwaliteit was en er daarmee slechts 2 ingebracht konden worden en de rest vernietigd werd…
Onze potentiële kindjes… zomaar vernietigd…
Hoe het was om de wachtweken in te gaan.
Iets te voelen en weer kwijt te raken.
De hoop te houden, het enorme verlies te moeten inzien.
En het ge-quadrateerde verlies te moeten dragen.
En hoe zit dat eigenlijk met het huidige leven wat we inmiddels hebben opgebouwd?
Want ALS we nog een nieuwe poging willen doen, dan mogen we er ook rekening mee houden dat het WEL gaat lukken.
Hoe is dat leven zónder kinderen eigenlijk? Bevalt ons dat of niet?
Wat hebben we en kunnen we nu wel en dan waarschijnlijk (voorlopig) niet?
Meer dan voldoende stof om over na te denken.
Enkele weken later hebben we samen de beslissing genomen dat we definitief niet nog een nieuwe poging gaan doen.
Dat de pijn van het niet hebben kunnen vervullen van de kinderwens blijft. Ook al zijn inmiddels de scherpe randjes er vanaf.
Dat we tevreden zijn met het leven wat we nu hebben. Zonder kinderen.
Dat het echt helemaal goed is zoals het nu is.
We zijn dankbaar voor de lessen die we geleerd hebben en het proces wat we hebben doorgemaakt.
We respecteren de Zieltjes die even bij ons zijn geweest en weer zijn vertrokken, hun eigen pad vervolgend.
Nog geen 5 minuten later horen we op de radio dat er voor ons, zonder dat we dat wisten, geen mooiere dag had kunnen zijn voor deze beslissing.
Het is WereldLichtjesdag.
*) WereldLichtjesdag is iedere 2e zondag van de maand december.
